Laufen
Take a run for the team – Rennsteiglauf Edition
De Rennsteig-estafetteloop: op avontuur met estafetteteam 'Torpedo Alfredo'
Waarom ik besloot om mee te doen aan de Rennsteig-estafetteloop? Het begon allemaal met mijn vriendin Suse en haar vader Alfred, een gepassioneerd hardloper die al heel vaak heeft meegedaan aan de Rennsteiglauf en de estafetteloop. Alfred gaf de estafettetraditie door aan zijn dochters en Suse vroeg me om mee te doen. Omdat ik voor alles wel te vinden ben, zei ik spontaan ja, ook al had ik eigenlijk een hekel aan joggen. Ik had tot dan toe twee keer in mijn leven gejogd en was daarbij tot de conclusie gekomen: ik vind het gewoon niet leuk.
De ideale uitrusting voor jouw Rennsteiglauf:
Door mijn belofte om mee te doen aan de Rennsteig-estafetteloop voelde ik me natuurlijk verplicht om regelmatig te gaan hardlopen. In oktober begon ik aan mijn voorbereidingen met een afstand van 10 km door Saksisch-Zwitserland. Daarna was ik helemaal afgepeigerd en besefte ik dat ik het rustiger aan moest doen. Samen met een vriendin begon ik toen met routes van 5 km en bouwde ik langzaam op. In de laatste twee maanden voor de wedstrijd probeerde ik 15 km te hardlopen, omdat mijn deel van de estafette 13,6 km bedroeg.
Op 15 juni was het dan eindelijk zover. De eerste hardloper in ons estafetteteam ging om 5 uur 's ochtends van start in Hörschel, niet in Oberhof of Eisenach zoals bij de Rennsteiglauf. Ik was de vierde hardloopster en mijn route leidde van de Neue Ausspanne naar de Grenzadler. Via mijn gsm kreeg ik te horen dat de mannen flink vaart hadden gemaakt en ik dus sneller aan de beurt was dan voorzien. Opeens ging alles heel snel en moest ik in allerijl mijn Bauerfeind Trail Run Mid Cut Socks en hardloopschoenen aantrekken. En toen was het meteen tijd om te lopen. Een beetje overdonderd at ik nog snel een banaan en ging ik om 8.30 uur van start.
LIk nam de armband van mijn voorganger over en een steen die we traditiegetrouw van Hörschel naar Blankenstein moesten dragen om hem daar in de Saale te gooien. Ik wist alleen dat de route 13,6 kilometer lang was. Het ging al vanaf de start bergop en ik was meteen uitgeput. De weg lag vol plassen en modder van de regen. Ik probeerde voortdurend langs de kant te lopen om niet door het slijk te rennen. Alle mannelijke estafetteteams waren een uur na ons gestart en veel mannen haalden me nu in, wat heel frustrerend was. Maar ik haalde zelf een vrouw in en zette door.
Dit was mijn eerste wedstrijd en de emotionele druk was enorm. "Ik wist dat iedereen van me afhankelijk was en dat ik absoluut niet kon pauzeren. Ik moet volhouden nu, ik moet het einde halen", zei ik tegen mezelf. Ik had mijn gsm niet bij me en wist dus niet hoe laat het was of hoe ver ik nog moest. De totale stijging van 260 meter en de afdaling van 120 meter maakten het er niet gemakkelijker op. Bij elke pas zei ik tegen mezelf: "Katharina, je bent sterk, je kunt dit."
De banaan lag de hele tijd zwaar op mijn maag, maar de kleine slokjes water uit mijn hardloopvest met waterfles hielpen me erdoor. Mijn grootste dieptepunt kwam op 8-9 km. Ik kwam nauwelijks nog vooruit. Ik vroeg aan iedereen hoe ver het nog was. Toen ik nog maar 2 km te gaan had, kreeg ik weer moed en schakelde ik een tandje bij. Op het einde ging het bergafwaarts. Ik gaf alles wat ik had en werd begroet door Andreas, mijn aflosser. Ik overhandigde hem de armband. Ik was kapot, maar trots, ook al had ik het parcours niet binnen mijn streeftijd afgelegd. Uiteindelijk had ik er 1 uur en 28 minuten over gedaan.
Het team staat centraal, niet de prestatie!
De dag was vermoeiend, maar stond ook in het teken van teamspirit. We reden allemaal samen in drie Volkswagen-busjes van het ene aflospunt naar het andere en moedigden elkaar aan. Na het hardlopen hielpen de Bauerfeind Recovery Socks me om te ontspannen, een echte gamechanger! Nils, die de 6e etappe deed, had het moeilijk. Ik vergezelde hem op de fiets om hem aan te moedigen. Om 22:30 uur bereikte ons team Blankenstein, waar de finishtent van de Rennsteiglauf al afgebroken was. Toch kregen we een medaille en een certificaat voor onze 17:22 uren en 170 km. We kwamen binnen als 43e team van de meer dan 50. Het was misschien geen professionele tijd, maar we waren wel ongelooflijk trots.
In Blankenstein am Rennsteig aten we samen en vierden ons team met bier en liedjes. De volgende ochtend gingen we zwemmen in de Saale en gooiden we onze steen erin. Het was een geweldige afsluiter van een onvergetelijk weekend. Alfred vroeg wie er volgend jaar bij wilde zijn. Ik zei meteen ja en ik ben vastbesloten om het volgend jaar nog beter te doen en misschien zelfs aan de Rennsteiglauf deel te nemen.
