Race around the Netherlands

Voordat we met 260 andere deelnemers aan de startlijn van de Race around the Netherlands stonden, was er veel te doen, vooral het trainen. Wie elke dag 250 kilometer of meer op de fiets wil afleggen, moet zowel lichaam als geest voorbereiden. In de herfst en winter trainden we hoofdzakelijk binnen op een indoortrainer vanwege het weer. Met elk twee kleine kinderen thuis is gestructureerd trainen zo het makkelijkst uitvoerbaar. We deden ongeveer vier keer per week intervaltraining. Bij ultra-cycling training moeten echter niet alleen de actieve structuren zich aanpassen, zoals de beenspieren, maar ook andere ondersteunende spieren en passieve structuren. Hieronder vallen banden en pezen, de nek, en natuurlijk het zitgedeelte.

Zodra het iets warmer werd, reden we zo vaak mogelijk buiten. Een weekend in maart organiseerden we een driedaagse trainingssessie om onszelf en onze spullen te testen. Ieder van ons pakte zijn spullen (zo min mogelijk, zoveel als nodig) in speciale bikepacking tassen op de fiets. Voor een algemeen overzicht van racefiets training hebben we hier ons eigen artikel. Daarnaast bestudeerden we de route in Nederland om alvast een ruw idee te krijgen van eetpunten zoals tankstations en supermarkten. Voor overnachtingen onderweg hebben we ons aangemeld bij de organisatie "Vrienden op de fiets". Dit Nederlandse bed & breakfast netwerk biedt betaalbare privékamers of hele (tuin)huizen voor €25 per nacht per persoon, inclusief ontbijt.

Dag 1 – Bekende Wegen, Nieuwe Indrukken

Toen we eindelijk om 8 uur aan de startlijn stonden te midden van de drukte met de andere renners, waren we natuurlijk extreem opgewonden. De tijd leek stil te staan voordat Michael – de organisator – de grote Race around the Netherlands vlag zwaaide en daarmee het startsein gaf. De voortgang was vanaf het begin snel, en de lange keten van fietsers die door de smalle straten bij de stad Arnhem reden, leek eindeloos.

Maar dat waren zeker niet de enige mensen op de weg. Het was Koningsdag in Nederland, een nationale feestdag met optochten en festiviteiten in elke grote stad. Vaak moesten we heel langzaam door menigten en optochten in de stadscentra manoeuvreren.

Zelfs de wind was ons op deze dag niet vriendelijk gezind, maar eerder een uitdaging. Toch konden we volop genieten van de prachtige hoogtepunten zoals het Nationaal Park "De Hoge Veluwe". De bestemming na 261 kilometer was het huis van Arjen en zijn vrouw ten zuiden van Enschede, waar we twee jaar eerder al vermoeid in bed waren gevallen.

Dag 2 – Niet Weer!

Kort voor 6 uur 's ochtends ging de wekker af en wankelden we slaperig en al behoorlijk uitgeput naar het ontbijt. Het was bijna onvoorstelbaar dat we vandaag bijna 280 kilometer wilden fietsen. We hadden echter de volgende accommodatie al de avond ervoor geboekt, dus hadden we geen andere keus. Tijdens het ontbijt en op de eerste kilometers werden we vergezeld door twee oude bekenden, Werner en zijn vriendin Juliett. We hadden ze twee jaar geleden op de route ontmoet en hen later toevallig weer tegengekomen in het huis van Arjen. We reden ongeveer 100 kilometer samen voordat Christian en ik besloten om wat harder te trappen en al snel afscheid te nemen van de andere twee.

Kort daarna voelde ik weer voor het eerst druk op mijn linker achillespees. Ik was boos, teleurgesteld en bijna in tranen. Ik haalde mijn hiel uit de schoen en reed de resterende 150 kilometer door prachtige bossen en de vesting Bourtange. 's Ochtends en tussendoor was het voor ons onvoorstelbaar dat we 's avonds, na 276 kilometer, net voor Groningen in onze herstelsokken zouden glijden.

Dag 3 – Weinig Zee, Des te meer Schapen

De weersverwachtingen voor de derde dag waren zeer goed, maar de windverwachting was eerder slecht: veel zon en een stevige bries uit het zuidwesten. Dit betekende dat we de eerste 60 kilometer wind mee hadden, maar daarna moesten we vechten tegen de wind voor de volgende 200 kilometer. Voeg daarbij het vooruitzicht van dijken en schapen, niets anders. Tenminste, mijn achillespees was weer gekalmeerd.

In Groningen, bij een opgeheven brug, verzamelden zich ongeveer acht deelnemers van de Race around the Netherlands, herkenbaar aan hun volledig beladen fietsen en wielerpetten met grote nummers erop. Natuurlijk ontstond er een gesprek, wat betekende dat we niet echt konden profiteren van de wind mee. Verbaasd over de lage gemiddelde snelheid kwamen we aan bij de zee, die op de een of andere manier op dat moment afwezig leek.

Tijdens de grote pauze rond 14.00 uur ontdekten we dat alle pogingen om een overnachting bij een particulier te vinden, vruchteloos waren. "Vakantie," merkte een vrouw in de supermarkt op die onze inspanningen had gevolgd. Gelukkig vonden we nog een hotel in het kuststadje Lemmer. De 120 kilometer tot dan toe waren prachtig maar eentonig en door de wind zeer vermoeiend.

Dag 4 – Nieuw Gebied in Zicht!

Vandaag hadden we drie belangrijke tussenliggende doelen voor ogen. Ten eerste, de totale afstandsmarkering van 975 kilometer (de helft van de route), ten tweede, de 1.000 kilometer-markering (binnen 4 dagen), en ten derde, het punt waar we twee jaar geleden waren gestopt. Dat betekende ook dat we eindelijk nieuw terrein betraden!

De tegenwind bleef krachtig in ons gezicht waaien, maar met het vooruitzicht op verbetering rolden de eerste 90 kilometers van de dag soepel. Nu kwam het keerpunt: we reden niet langer naar het zuiden maar naar het noorden. De rest van de dag zou minder vermoeiend moeten zijn vanwege de wind mee. Dit bracht ons goed vooruit, maar helaas hielp het ons weinig in het door toeristen overspoelde Edam (thuisbasis van Edammer kaas). Daar moesten we onze fietsen langs de vier kilometer lange promenade duwen. De belangrijke mijlpalen bleken minder glamoureus dan verwacht, vooral vanwege onze toenemende vermoeidheid.

In Den Helder zorgden regen en de informatie van Christian over zijn pijnlijke achillespees voor het emotionele dieptepunt tot nu toe. Ik was opgelucht dat alles bij mij rustig bleef, wat het voor mij gemakkelijker maakte om de situatie van Christian te begrijpen. Tenminste de laatste 20 kilometer van de dag door de duinen hielpen om onze gemoederen enigszins te kalmeren.

Dag 5 – Trail Magie

Aan de ontbijttafel hadden we gemengde gevoelens. Enerzijds waren de vooruitzichten voor vandaag rugwind, een prachtig pad door de duinen en de steden Den Haag en Rotterdam. Aan de andere kant had Christian nog steeds last van zijn achillespees. Niettemin vertrokken we.

Het landschap was werkelijk ongelooflijk mooi, maar Christian werd steeds stiller. Plotseling sprak een vreemde fietser ons aan. Hij had vier jaar geleden aan hetzelfde evenement deelgenomen. Christian deelde zijn problemen, en de vreemdeling vertelde dat hij precies hetzelfde had meegemaakt en wat hij had gedaan om toch de finish te bereiken: het plaatje van de klikpedalen helemaal naar achteren schuiven op de schoen en de voet tapen. We brachten beide tips meteen in de praktijk, en Christian voelde meteen verbetering. Vrolijk reden we door Den Haag en naar de metropool Rotterdam. Een enorme stad met een grootstedelijke sfeer vergelijkbaar met Londen.

Plotseling hoorden we bij het verkeerslicht achter ons een stem: "Martin en Christian?" We konden het niet geloven! Het was Patrick, die we ook twee jaar geleden hadden ontmoet. Hij had onze namen op de startlijst gevonden en had onze reis gevolgd via onze GPS-tracker, ons onderscheppend in Rotterdam, ook al deed hij deze keer niet mee aan de race. Wow, wat een moment. We reden een stukje samen, en tegen de avond na bijna 260 kilometer dachten we nog steeds, Wow, wat een dag!

Dag 6 – Een Gekke Dag

Onze gastvrouw van de vorige nacht voorzag ons van een waanzinnig goed ontbijt dat niets te wensen overliet. We begonnen de dag met uitzicht op zon en wind in de rug, althans voor de eerste paar kilometers. Christians achillespees was "zo-zo", maar we hadden allebei te kampen met zitproblemen. Zitproblemen, evenals irritatie van de achillespees, zijn niet ongewoon bij ultrawielrennen.

De eerste kilometers langs de zee verliepen soepel, en we overwogen hoe ver we vandaag zouden kunnen gaan. We dachten "echt ver!" totdat we plotseling een wegafsluiting opmerkten. Vanwege brugwerkzaamheden zouden we een stilstaande tijd van 30 minuten moeten hebben. Het bouwbedrijf had speciaal voor alle wachtende fietsers een rustpunt met koffie en koekjes opgezet. Best cool, dachten we. Na hervatting van onze rit kregen we plotseling tegenwind, en met elke extra kilometer werd het kouder en mistiger. Ondertussen waren de paden volledig bedekt met zand. En plotseling lag in het stadscentrum van Goes een oudere man roerloos op de grond onder zijn fiets. Veel voorbijgangers schoten hem te hulp, en we konden onze reis voortzetten. Wat een dag! Hoewel we al een hostelkamer hadden geboekt, verliep het aan het eind van de dag zo goed dat we overwogen om verder te rijden dan de 235 kilometer naar het hotel. De regenradar voorspelde echter een zware onweersbui, die ons trof op het moment dat ik onderweg was naar de douche.

Dag 7 – De Wind Draait Dol en de Regen Doet Mee

De regen was niet alleen gedurende de hele nacht ons gezelschap, maar zou ook de volgende dag bij ons blijven. Dus, 's ochtends werden we begroet met tegenwind en regen, terwijl er 's middags wat beklimmingen en zonneschijn waren. Het was inderdaad een echte strijd tegen de elementen, en wanneer zou een lekke band onhandiger zijn dan nu? Een spijker doorboorde mijn band, wat resulteerde in een pauze van 20 minuten.

Toen nam de regen wat af, maar de tegenwind nam toe. We vervolgden onze strijd naar het zuiden tot we de eerste van de 11 beklimmingen moesten aanpakken. Sommige daarvan waren haalbaar, terwijl andere, met hellingen tot 22%, extreem uitdagend waren. Ons doel was om elke top te bedwingen zonder af te stappen, en dat lukte ons ook daadwerkelijk. Op een gegeven moment moesten we zelfs door een weg rijden die 's nachts volledig was overspoeld door de regen.

Het hoogste punt was de "Drielandenpunt" op een hoogte van 322 meter boven zeeniveau, waar de grenzen van Duitsland, België en Nederland samenkomen. De laatste twee beklimmingen van de dag waren een eitje, maar toch kwamen we pas kort voor 21.00 uur aan in het hotel na 205 km te hebben afgelegd. De fietsen waren vies, maar de vooruitzichten voor de volgende dag waren uitstekend.

Dag 8 – Aanval is de Beste Verdediging

Voor de laatste keer ging de wekker net voor 6 uur af, voor de laatste keer trokken we onze sportcompressiemouwen omhoog (hier kun je alles leren over compressiemouwen voor fietsen), en voor de laatste keer zaten we precies om 7:21 uur op onze fietsen. Op deze laatste dag rekten de kilometers zich uit als kauwgom onder een schoen op een zomerdag. Het simpelweg doorlopen van de laatste uren op de fiets had geen aantrekkingskracht meer voor ons. Daarom besloten we over te schakelen naar de volledige race-modus.

We bevonden ons ergens in de race tussen posities 180 en 220, maar nu deden we alsof we streden voor het podium. We wilden de laatste 222 kilometer afleggen met een pauzetijd van minder dan 30 minuten en een gemiddelde snelheid van meer dan 25 km/u. Dit spel bracht de benodigde momentum in de onderneming. Veel van de andere deelnemers aan de Race rond Nederland reden de hele tijd in deze modus, maar het volstond voor ons op de laatste dag.

Net voor 17.00 uur staken we de finishlijn over en werden we toegejuicht door de aanwezige fietsers. Michael, de organisator, feliciteerde ons en nam de finishfoto. En zelfs Patrick was erbij – wat een finale!